Całun smutku...

Nieba złoto zlało się dziś z ziemią
Pękł widnokrąg, dał upust czerni pragnieniom
Ciemność gęsta oplotła srebrnym szalem drzewa
W pełnej smutku pieśni, nuci tony ulewa

A ja wśród tej pustki wciąż trwam
Pełna bólu niemo krwawe dźwięki gram
Beznadziei pustką, mrokiem okrył nas
Iść do ciebie długą drogą w niewidomy czas

Stoczyły walki żywioły snów
Przykryły wszystko, księżycowy nów
Czasem tylko grube niebo pęknie mi nad głową
Wiem, że nie da się żyć ponownie z serca połową

Przede mną stoi głuchy mur bez drzwi
Nie mogę przez niego wejść,los z nas ciągle drwi
Choćby wiatr tylko pustkę ruszył
Moje tęsknoty wołania krzykiem swym zagłuszył

A za tym murem, zieloności szatą
Drzewa mchem skrępowane, niewygodną kratą
W dali kolory nieba bezgłośnie migocą
Uwijają się dookoła i tęczowo złocą

Wśród korzeni poskręcanych, strumień cicho płynie
Do stóp wróżki leśnej, zanosi moje wołanie
Dalej w lesie gęstym cichuteńko ginie
Po nim tylko wśród drzew echo pozostanie

Na leśnym kobiercu stoisz głuchy
Życie natury zakłócasz, bo jesteś bez skruchy
Nie otworzysz drzwi zarośniętych wkoło
Bo wtedy las cicho muska mądrości czoło

A w moich snach, twoja śmierć, mój strach
Szukam nowych dróg, nie chcę dalej tak
Cierpienie płynie jak rozżarzona lawa
Zniszczy wszystko na swej drodze, ciekawa

tak zostałam sama
Ciemnością zbłąkana
Zostawiłam niemoc w wierszach
Chyba nie ja pierwsza…

Stare czasy....

autor

Aranel

Napisany: 2006-05-14 Dodano: 2006-11-16 20:40:28

Ten wiersz przeczytano 666 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie