Chmurni Nieznajomi

Im

Dziękuję że jesteście
chmurni nieznajomi
gdy przestrzeń źrenic
w agonii zamyka świat
na brzegi sennych sekund

Dajecie mi widzieć siebie
zdartego waszym zwątpieniem
i jeśli nawet nie wiem gdzie
to przecież i tak mnie sprowadzicie

Do waszych ust rozpalone damy
gdzie już tylko śmierć zostaje chłodem
i oślepieni dzirukami kluczy
powiemy ponieś! do pustej rozkoszy

Do pełnych zmartwieniami szklan
rozbitych o ból wczoraj,dzisiaj,jutro
będziemy grać! panowie kumple
z naszą wódką, córką żalu

Do pustych spojrzeń potem
gdy już rozwiejemy wszystko
i z błotem zmieszamy oczy
byle szybko, byle mocniej

Dziękuję że jesteście
chmurni nieznajomi
gdy przestrzeń źrenic
trwoni siły w marnej wizji
nie licz nic nie licz człowieku

a miałem się uczyć na egzamin...

autor

osobiesam

Napisany: 2009-06-24 Dodano: 2009-06-24 22:21:13

Ten wiersz przeczytano 531 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie