ciało
omdlewającą rozkoszą opływa
w bezład.
drgnieniem palców połykam sekundy
upływający czar.
nad równiną przepasanej słodyczy...
istnieje nutka mimowolnego krzyku.
gdy podchodzę bezsilnie całowanej
namiętnie
ustami pozamykanej ciszy, dostrzegam
istnienie instrumentu... harfy, liry,
lutni...
i tych pieśni pomimo rzucanej woli -
rozkoszy
upływającej sekundy - zapomnienia.
gdzie nad przepaścią soczystość dnia
nie do opowiedzenia zamyka cząstkę
smaku.
rozkołysanych, szelestu słów... mimo
woli.
odnajdującego przeźroczystością stęskniony
sen. - odnajdujący na jawie sens swego
istnienia.
wyjącego do księżyca wilka.
Tylko ta sekunda może zaważyć
na nieuchronności wspomnianego snu!
autor
RadosławParol
Dodano: 2017-06-24 13:46:31
Ten wiersz przeczytano 815 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
na biało uczuciem cię zawiało urokiem ciała ujęty
zapadasz się w cała rozkoszne odmęty i to one zrywają
z ciebie ostatnią wahań zasłonę
i poddajesz się fali uniesień a ona na swym ciele cię
niesie do portu Waginus gdzie przybijasz strudzony
Zachwycający erotyk :)
Subtelny erotyk, z akcentem na ciała dotyk.