"CICHO"

siedzę
w zadumie czterościennej po wojennych działaniach
na wszystkich krzesłach połamanych szaleństwem burzy
pod osłoną konającej nocy gdy świtanie szepcze nadzieje
cicho

stoję
przed nawałnicą niewyraźnych drogowskazów
nad rozkołysanym oceanem niezgrabnych myśli
kulejących pod niebem przedwczorajszym
cicho

leżę
pod powiekami codziennej udręki
na świecie wykutym w czarnym marmurze
obok świec rzędem ustawionych
cicho

palę
niebieskie obłoki w zręcznych rulonikach
hamulce na wszystkich obrzeżach duszy
ofiary swoich doświadczeń w ogniu tańczącym
cicho

żyję
każdego dnia zbyt
cicho

autor

beti027

Napisany: 2013-02-08 Dodano: 2013-02-09 23:35:16

Ten wiersz przeczytano 811 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie