Ciemność Słowa

Jak mówiłeś, że myślom moim brak jest światła
Że każde me słowo światu barwy odbiera
Widziałem jak Twoja twarz powoli wyblakła
Pod naciskiem winy, która do nas przywiera
Bezwzględnie z oczu naszych, ducha wyciskając
Na głosie straszliwe cierpienie odciskając
Dyskretnie bramy świata innego otwiera
I zakrwawioną ręką nam dusze odbiera

Czując na sobie wszystkich grzechów byłych brzemię
Rozpaczą mrożących i biernością palących
Ciągle z sił mych całych, ze snu rozbudzam Ciebie
Byś szarość ludzi spostrzegł, obok przechodzących
Jednak daremne przestrogi komuś rzucane
Gdy ten ślepy na ulice, śmiercią usłane
Poszukuje wciąż kolorów nie istniejących
Wśród tłumów na czarną tylko ziemie patrzących

Jedynie zwracając wzrok daleko w głąb duszy
Istoty, która również tę pustkę dostrzega
Wypatrzy się tęczę co ku sercu wyruszy
I tam cierpliwie do końca życia wyczeka
By ogrzać błękitem, kiedy zamknie się oczy
Ochłodzić czerwienią, jak tylko się wytoczy
Spod języka ogień gniewu, co usta wypieka
I kradnąc światu barwy ulice obiega

autor

Waryjat

Napisany: 2006-10-13 Dodano: 2006-11-13 11:53:42

Ten wiersz przeczytano 391 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie