CIENIE I PROCH...

Widać, że serce rozpacz Ci rozrywa piszesz tak smutno
a czas to zmienić i przestać zapierać się samym w
sobie! Otwórz swe serce do żywych! Wróć na ziemię nie
będąc
"pyłem na wietrze...".

Krótki wiersz - a przesłanie świetne. W małej pigułce
spora dawka życiowej drogi zapisana

...skoro jesteś "pyłem na wietrze", to jesteś
wszędzie....skoro jesteś wszędzie, to i otulasz Ją
bezgranicznie...skoro otulasz, to jesteś Jej Częścią,
więc po co kłamać przed sobą, że tak nie jest?

"Czlowiek moze zniesc bardzo duzo, lecz popelnia blad
sadzac ze moze zniesc wszystko" - 'zaszyty zaklamana
nicia' moze zniszczyc sam siebie.
Bardzo dobry wiersz, bogaty w metafory, doskonale
oddaje powage opisanego zjawiska...

Jak zwykle gotyk w Twoich wierszach w pełnej krasie.

Wyjdz prosze z ciemnosci ...Wystaw glowe na
deszcz,niech zmoknie tak porzadnie,niech zimne krople
zmyja zal
ktory tak dreczy.... z pozdrowieniami...

Kształtowanie charakteru i surowa dyscyplina życia to
cecha średniowieczna.To rezygnacja z siebie,ale
niemało jest i dzisiaj osób,które muszą się
umartwiać,bo jest im z tym dobrze.Tak to rozumiem...
Dobry, ciekawy wiersz.

Każdy z nas jest bez wątpienia pyłkiem na wietrze.

Wiersz trochę tajemniczy, trochę mroczny, ale ciekawy.
Naprawdę niezły wiersz :)

cienie w pamięci zatrzymane...
proch na drodze zapomnienia...
ten wiersz jakby zatrzynamy w czasie...
refleksyjny pobudza wyobraźnie...

Czyzby Ktos bal sie uczuc, wolac zamknac sie w sobie
tak bardzo...?

No i na co zda się komu taka pokuta? Nawet jemu samemu
nie przyniesie żadnych korzyści, tylko smutek...