w ciszy swoich własnych...

dawno tak dobrego wiersza nie czytałam:)
Podoba mi się forma, treść, rymy też ok!
Nie ma się do czego przyczepić. Bo i po co, jak
piękny. Życiowy.

Nie można rozpamiętywać bólu , bo wtedy jest jeszcze
dotkliwszy ...wiersz oddaje klimat samotności i
zranionego serca.

Poezja pragnień, poszukiwań i bolesnych doświadczeń,
podana w doskonałej formie, tak bym określila Twoja
tworczośc, trafia prosto w otwarte ludzkie serce

Bardzo smutny wiersz, choć ma ziarenko nadziei i
optymizmu- to otwarte okno

Poruszający wiersz - aż daje się odczuć ból pękniętego
serca... W co masz wierzyć? Najlepiej w to, w co
chciałbyś wierzyć...

Potrafię sobie wyobrazic pl samotnie stojącego przy
oknie, bez nadziei i w krainie milczenia, a to znaczy
że wiersz mnie zaintrygował

Głębokie te westchnienia! " w co mam wierzyć kiedy
jesteś i gdy ciebie nie ma"- nie zawsze czyjaś
obecność rozwiewa samotność. W krainie milczenia jest
jeszcze gorzej niż w pojedynkę. Niezwykle sugestywne
myśli.

Peknietego z bólu serca przeciez nic nie sklei... - to
prawda. Ale z peknietym tak sercem tez mozna pokochac
Kogos jeszcze. I mozna zaufac jeszcze raz. Mozna. Ale
jakze to trudne, kiedy nie wiadomo, co bedzie, czy
bedzie i czy warto...? Pewnie stad ta cisza z
westchnieniami...

Każdy z nas ma taką swoją "ciszę własnych westchnień",
a w niej to co boli najbardziej... Zamyśliłam się nad
Twoim wierszem...

prawdziwie udana kompozycja myśli, jak bukiet kwiatów
ułożony wprawną dłonią...