Codzienność

Zupełny brak perspektyw. Gdzie rozpuścisz
włosy, tam zajęte. Gdzie położysz rękę,
tam inni kładą emblematy.

Ten pierwiastek Boga, z którym biega się
od lombardu do skupu złomu. Gdzie on dokładnie jest, żeby go nie zgubić ?

Miałem kiedyś tatuaż, ale ukradli.
Miałem kiedyś ciąg zer i jedynek, ale się
rozsypał. To były odpowiedzi; pędziły do
mnie na złamanie karku (no i się stało).

W tym wszystkim czuły dotyk matki- samiec alfa, który zanim wróci, musi okrążyć ziemię. Inaczej wszystko byłoby dziecinnym pokojem- tylko wieczność i jej dłoń.

Źle zrobiłem; zacząłem życie od wyprowadzki,
nic ze sobą nie zabrawszy, a teraz tak bardzo brakuje mi tamtego miejsca- nie zastąpi go żaden ul, żadna psia sfora, żadne nawet

centrum naprawy człowieka. Po każdej operacji wracam do starego ciała, taki mam sentyment do upadków. Niech kończy się dzień
którego nigdy nie było.

autor

Krzysztof.El

Napisany: 2017-02-09 Dodano: 2017-02-13 17:06:35

Ten wiersz przeczytano 673 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie