Coraz mniej człowieka, w...

Coraz mniej człowieka, w człowieku,
coraz więcej ludzi,
lecz mniej nas,
rządnych prawd,

Gdy przychodzisz na ten świat,
wpadasz w głebine,
ludzkich błędów,
Niedoskonałosci,
chwil, momentów,
przeklętych,
bezpamiętnych,
gdzies tam ochlanietych,
tajemnica żywot,
gdzie obca miłość,
gdzie obca ludzka swoboda,

Zamknietych w tej klatce,
jak zwierzyna chora,
wytykany palcami,
tedowata ludzka zmora,
Nie wazne że zyjesz,
żadna wymowa,
jakaś rożnica,
czyś jest wolą Boga,
czys zwykła, rządza
samolubnego,
pyszenego świata,
Bożka,

Wpatrujacego sie w lusto,
szukajac udoskonalenia,
szukajac dopelniania,
brakujacego fragmentu,
czegos pozbawionego,
czegos nabytego,
lecz zgubionego,
przez lata, bez Boga,

Rzuc na kolana,
to co złe,
to co boli,
poczuj to,
nie jestes tu sam,
nie tkwisz w tym g**** sam,
przestań biadolić!

Szukajac pomocy,
ratunku czy wyjscia,
łapiesz sie brzytwy,
lecz daremne Twe jęki,
już pozne Twe wycie,
nadmierne wołanie,
prozne modlitwy,
prozne zmartwychstanie,
Przychodzisz do domu,
ogladasz sie na boki,
nie znasz tych ludzi,
nieznane Ci pogłady,

Czego tu szukasz?
Miłości, tesknoty,
Nie ona dla Ciebie,
nie dla,
Judaszowej mordy,

Gdy kres zycia bliski,
przychodzi błysk mowy,
gdy smierc goni Ciebie,
szukasz tej wody,
ktora na nowo,
da Ci życie wieczne,
lecz wtedy za pozno,
na powstanie wielkie,

Zapomnij o Niebie,
nie ma go dla Ciebie,
Zapomnij o życiu,
ktore dzis wydaje nam sie,
takie piekne,

Gdy zamkniesz swe oczy,
na wiecznosc, je zamkniesz,
nie zasta Cie łaska,
nie zasta wielkosc jego,

Zostaniesz tak w marazmnie,
wiszacy,
konajacy,
Nie spotka sie z Toba zadne spojrzenie,
Poczujesz sie wkoncu,
jak te dzikie stworzenie

Wykreowane z Ciebie,
stworzone by mydlic oczów wiele,
By łudzic sie, zesmy tacy herosi,
By łudzic sie, zesmy juz w Niebie.

autor

Marcin221190

Napisany: 2009-04-02 Dodano: 2009-04-02 21:54:53

Ten wiersz przeczytano 1149 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie