Cudowny taniec

Przy ogrodzeniu zebrała się duża grupa ludzi. Ojcowie brali dzieci na ręce. Młodzież robiła foty, trzymając telefony ponad głowami. Kobiety, opierając się o ogrodzenie, jak baletnice stawały na palcach stóp. Wysocy stali wyprostowani, czerpiąc korzyści ze swojego wzrostu. Niscy podskakiwali za plecami wysokich, wystawiając co jakiś czas głowę ponad ich ramiona. Wszyscy z zebranych, bez względu na wiek, płeć, wagę i wzrost, byli oczarowani bujającym się w miejscu słoniem. Uciechy było niemniej od niezrozumienia. Patrząc na "przedstawienie", przyszły mi na myśl, słowa Kierkegaard o pożarze w teatrze. Pomyślałem głupcy, ale tak naprawdę, wolałbym nie wiedzieć, zarówno o końcu świata, jak i o przyczynie kiwania się słoni z nogi na nogę.









*Za kulisami w teatrze wybuchł pożar. Klaun wyszedł, aby ostrzec publiczność; myśleli, że to żart i oklaskiwali go. Powtórzył to; uznanie było jeszcze większe. Myślę, że tak właśnie skończy się świat: przy ogólnym aplauzie dowcipnisiów, którzy będą uważać, że to żart. Soren Kierkegaard.

autor

raskolnikowski

Napisany: 2022-02-26 Dodano: 2022-02-22 02:24:46

Ten wiersz przeczytano 920 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie