Cykl

W wzburzonych myślach
skoncentrowana niby nad jedną osobą
błąkam wzdłuż brzegu
nie mogąc się wciągnąć w wir najpotężniejszy.
Wir wielkiej rzeki - rzeki moich wspomnień.
Z łzą w oku zamazującą wszelkie kontury rzeczywistości.
Jak w śnie narkomana - konsultuję się z mą podświadomością lecz żadne inne, ostrzejsze obrazy nie powstają.

I nagle coś pęka, coś przerywa ten kontakt ze światem rzeczy umarłych - już raz przeżytych.
Wracam na łono Matki Ziemi i żyję całkiem banalnie od świtu do zachodu słońca.

A potem?

W wzburzonych myślach...

autor

*Joolka*

Dodano: 2005-11-07 15:38:08

Ten wiersz przeczytano 829 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie