Czas nie leczy ran...

Przytuliłam do twarzy Twą błękitną koszulę
biorąc głęboki wdech - zawsze się tak do niej tulę

Owinął ją jakże drogi i dobrze znany mi zapach
który wciąż pamiętam po tylu minionych latach

Moim sercem targnął przeraźliwy żal
a w gardle poczułam palący żar

Jak zwykle prawie mnie to udusiło
co mnie do tego pokusiło?!

Nigdy nie poczuję już Twoich włosów
nie usłyszę Twego męskiego głosu

Nie mrugniemy do siebie na nudnym przyjęciu
nie wyżalisz mi się po ciężkim zajęciu

Nigdy już nie utulisz mnie w swych silnych ramionach
Nie nakrzyczysz przy podziurawionych oponach

Nigdy już we wspólnym łożu nie zaśniemy
Boków ze śmiechu zrywać też nie będziemy

Więcej nie pokłócimy się kto ma zgasić światło w łazience
Nie złapiemy się na spacerze za ręce

Znów ogarnęły mnie mdłości
osunęłam się na ziemię w bezsilności

Wszystko to odeszło już w przeszłość
zresztą mniejsza o większość

Nic już nigdy mną tak nie sponiewiera
Jak to, że życie nadzieję zabiera!

autor

Sylkaaaa

Napisany: 2009-07-03 Dodano: 2009-07-03 09:42:57

Ten wiersz przeczytano 414 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Dramatyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie