Czas i Smutek

Oddał bym wiele by powróciły te chwile.
Chęć zatrzymania się w tamtej minucie.
Lecz czas nie chce się zatrzymać, on nie sprzyja.
Ucieka jak pociąg, rani jak żmija.

A my pozostajemy w miejscu ze swoimi wspomnieniami.
Starzejemy się a one przywoływane szybko, choć z oddali.
I to kłucie w żołądku, serce mocniej bije.
Te wszystkie rany które wtedy czujesz.

I tęsknisz, płaczesz i lamentujesz.
Lecz będzie lepiej w końcu tak odczujesz.
Lecz wskazówki nie zatrzymasz.
Tylko sam się w jej galopie snujesz.

Czas goi rany tylko na pozór.
Bo do starych nowe dochodzą na ich wzór.
I zamknij oczy poczuj te słowa.
Gdy płonie serce niech stanie się wolną głowa.

I poczuj, że tak już miało być.
Bo te przeżycia kreują ciebie .
Dzięki nim wiesz jak żyć.

autor

misiu-m18

Napisany: 2008-06-09 Dodano: 2008-06-09 00:12:49

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie