Czasoprzestrzeń
Błękit nieba, słońca jasne promienie
Niby tego samego wiatru, podmuchy
Lecz zmieniły się ludzkie cienie
Bajor smutku, pozostał już suchy
Spojrzenia, które gwałtownie się szukały
Teraz, każde patrzy w innym kierunku
Słowa, kiedyś tak słodko brzmiały
Dziś milcząc, cicho czekają ratunku
Świat szary, kolorowy, cicho nas otacza
Ulice i miejsca miłe, tak szukane
W chwil parę, ciemność pustki wkracza
Wypala duszę, popioły zostają rozwiane
Czasu nić, zaplątana w sercu alei
Stare obrazki, na pamiątkę słowa
I muzyka, boleśnie zmysły dzieli
Nuty, budzące przeszłość od nowa
Jeśli wszystko dookoła się zmienia
A świat, dalej biegnie do przodu
To dusza, nie potrafi wyjść z cienia
Serce, więzione ciągle w dolinie chłodu
Pabianice 13.05.2010
Paweł Wosiak
Komentarze (6)
wiersz trafny jesteśmy tylko w swojej czasoprzestrzeni
i wszelkie działania w tym obrębie Czy można zmienić
czasoprzestrzeń w podtekście wiersz inspiruje Podoba
mi się penetracja wymiaru Na tak! pozdrawiam:)
Ciekawie to widzisz. Miło było poznać Twój pogląd.
Pozdrawiam:)
ciekawie ujmujesz czasoprzestrzeń
Ciekawie się wyrażasz, tylko nie wiem czemu mam
wrażenie jakby ten wiersz był niedokończony. Ogólnie
jak najbardziej na tak
od naszego nastroju,stanu ducha zależy widzenie
świata...twój wiersz bardzo dobrze to
oddaje.pozdrawiam
muzyka przywołuje wiele wspomnień....budzi tęsknotę,
za tym co już uśpione