Człowiek – brzmi dumnie
Łka po krzakach, w lesie świszczy
Jak wyżuta, lepka guma
Po omacku, pośród zgliszczy
Szuka ciebie twoja DUMA.
Woła, krzyczy, nasłuchuje,
Sznurem przepasał wór zgrzebny,
Sękatą laską z demonem wojuje
Twój HONOR. Czy jest ci potrzebny?
I DUMA, i HONOR wartość swoją znają,
Jedna drżąca, druga mokra powieka.
Bo komuż dar cudny przekazać swój mają
Gdy od wieków szukają CZŁOWIEKA?
autor
Krystyna
Dodano: 2007-09-07 07:10:27
Ten wiersz przeczytano 1892 razy
Oddanych głosów: 14
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (7)
Brawo Krystyno!
Gdy Honor z Dumą w karty grają...
zawsze na tym cierpi ego!
Lecz co warci ci? co nie mają-
ni jednego ni drugiego!
doskonałe, super przesłanie, w dzisiejszych czasach te
pojęcia nic nie znaczą, malutka uwaga:" ..Twój HONOR.
Czy jest ci jeszcze potrzebny?" wywalił bym "jeszcze"
Duma i Honor...to być człowiekiem doskonale malujesz
jego obraz...nie zapominajmy kim tak naprawde
jesteśmy...brawo...
Tu honor wkłada, sie w dni niektóre- z odpowdnim
gagniturem... a dumy są z gumy!! Szkoda, ale to co
piszesz- to prawda !
duma i honor swą wartość znają, więc niby- człowieka
omijają; nadal uważam jednak, że człowiek to brzmi
dumnie, tylko tak rzadko go spotykam ...
wiersz bardzo dobry i na czasie....
A czymże one są, kiedy można jeździć nową "BEEMĄ"?
Zgrabnie zbudowany z powagą traktowany, tylko nie
zawsze szukając Człowieka w człowieku z tym Honorem i
Dumą na ramieniu widzimy tego maluczkiego człowieka,
który częstokroć jest właśnie Człowiekiem.