daj rękę

dla Ciebie

mówisz i. moje arterie, gigantyczna kraksa. zderzeń, przeczeń,
domyślników. do policzka przylgnięte.
usta. spokojny uśmiech miasta, ciasnej kamienicy
tłoczą niecierpliwość. ten jasny pogłos dnia na którym wieszam
blade oczy najwyraźniej. niezamarzniętą jeszcze wodę,
całe osiemdziesiąt uderzeń gorąca jak ciężar ciała dziewczyny

w szaliku czujesz się cieplej. ja też jeszcze.
w wywróconej i zagubionej łodzi na wyłączność tworzę
kaprys jak wiosnę w samotnym mieście. taką z lękliwych ugorów
co rozgarniętym snem niszczy by przelać „mówiłam”
jak nie wierzyłem. przypominam sobie,
że chcę czuć tak samo jak patrzeć. bo przecież nigdy nie byłaś
moja. dłoń wyrasta uciszona i świat mi rozpada
w dłoni, która tak długo nie przychodzi

autor

marti@wiersze

Napisany: 2007-09-17 Dodano: 2007-09-17 17:26:33

Ten wiersz przeczytano 405 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie