Deformacja wzroku.

Dedykowane.

Mam ponoć ostre pazury,
którymi wydrapuję rany w sercach.
Z naparstków spijam krew,
jak wino cierpkie, lecz smaczne,
świeże, lecz pełne aromatu
starego –i– znajomego.

I buty mam piękne, błyszczące,
czyste, nieskalane,
przygniatające do ziemi,
depczące i kopiące.

I twarz chciałbyś bym miała nieczułą
i pewnie taką ją widzisz.
Zimna i chłodna,
sucha, bo przecież nie płacze,

To tylko Ty ronisz łzy,
wylewasz morza,
gdy ostatni raz podam dłoń na pożegnanie
i słyszysz tylko stukot obcasów
i widzisz tylko mą twarz,
odwracającą się w innym kierunku.

Spójrz jeszcze raz,
czy naprawdę TO widzisz, patrząc na mnie?

autor

green.

Dodano: 2007-11-07 20:33:51

Ten wiersz przeczytano 569 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Przyjaźń

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie