DEKADY ŻYCIA

Istnienie jest życiem i śmiercią -
w nim jest kres i początek.

Trująca kropla życia
poprzez szare niepokoje miast -
po piwnicznych schodach
do gnijącego lochu serca -
wkrada się dwuznacznym światłem.

Pozostaję dalej
skazany za własnymi kratami,
brutalnie karmiony kłamstwami.
zarażony morderczym światłem
usycham w przeznaczeniu -
umieram pierwszy raz.

Blizny otwierającego się życia
są wspomnieniem i zapowiedzią śmierci.

Na drugim obcym brzegu mego ducha -
w krainie tysiąca kraterów
gdzie zimne drogowskazy prowadzą
do mojego grobu, do purpurowej krypty.

zapamiętuję wszystkie podarowane mi klęski -
niechciane obrazy przeznaczenia
i niesprawdzone wartości.
moje poczęcie było wynikiem
destrukcji i drwiny.

ułożony w szmaragdowym mchu bezradności
umieram w myślach, umieram w sobie.
to śmierć następna, niczym uderzający wstrząs -
to fala głęboka i niespokojna.

Scena się powtarza:
pełzające cienie - diamenty wieczornych kwiatów,
spalane w ogniu dnia surowego.

zasypiam w milczeniu
otoczony czarnymi brzegami -
pomiędzy ołowianym snem
a nieznaną drogą odkrywania siebie.

oczekując kresu
analizuję zachowanie świata
i odejdę w pogardzie zmierzchu
na koniec ostatniej pustyni.

zbudzę oazę dawnego raju
w zapomnieniu i samotności
w sercu gdzie powstało życie,
w sercu gdzie umieram po raz trzeci.

autor

PIOTR

Napisany: 2007-04-22 Dodano: 2007-04-23 14:55:02

Ten wiersz przeczytano 754 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Biały Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie