Deszczowa droga.

Dla P.

Deszcz pada na sąsiednie dachy,
widok stąd jest głębszy,
dźwięk rozchodzi się inaczej,
krople ozdobiły rzęsy,
stary nawyk, by w dół patrzeć,
nadmiar emocji przepełnia rynny gestów,
krawędź chce bym usiadł i przyglądał się jak kapie,
świat oddycha po swojemu,
beton niczym stary palacz, wydmuchuje białą parę,
echo zjeżdża po poręczach,
pragnie liczyć schody klatek serca,
komin kaszle resztką ciepła,
tyle lat w ciszy murowałem wszystkie piętra,
w oknach naprzeciwko niekiedy dostrzegali moje światło,
a ja czuwałem, czekając, aż chłopiec zasnął,
czy ktoś wspomni architekta?
anteny jak wyschnięte drzewa,
oto ja, stercze – pordzewiała blacha,
przegonione wolne ptaki, szukają dziś we mnie gniazda,
to miasto to zły sen,
to miasto się rozrasta,
wzniośle doczekałem rana,
czy to musi aż tak boleć?
kiedy człowiek sam siebie przerasta?

Najważniejszy krok, jaki człowiek może zrobić w życiu to zawsze ten następny.

autor

Hussar

Napisany: 2021-09-19 Dodano: 2021-09-19 21:37:45

Ten wiersz przeczytano 1088 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie