Dla zabicia czasu /proza

Moje wyobrażenie o nim obejmuje ruchomy zarys na piecu, gdy odkasływał flegmę.

Astma. Uczył pastorałek, liter i gry w karty.

Dłoni, którymi nie nałożył tynku na ściany stodoły, woda wymyła glinę, szpary przesłoniły wartość nieukończonej pracy.

Ustawionej przez niego poręczy nad gnojowiskiem, atrybutu życia, a nie poezji — dla blisko setki więźniów, nocujących w czasie Wojny w tejże stodole przez trzy kwartały, pilnowanych przez Niemców.

Kury siadały na deskach wychodka, ale nad nim przecież nieustannie czuwał status wolnego człowieka — nie założył drzwi, korzystał, kiedy chciał.

Jego żona karmiła kury, zanosiła chleb...



Hodowla wierszy. Balsamowanie.

Do wiosny nikt się nie przyzwyczaja.

Grzmoty et omnia niebiańskich burz,

organ w pakuły, dotyk w witraże.



W pościeli fiolet, a lila róż

snów, smaczny rąbek bladego cienia —

wybieraj, przysuń kołdry sam róż

bez reszty stada i przewodzenia.



Co kroi jego, co kroi ją?

Dzień bez wyraźnej otoczki piachu.

Ona nie żyje. Dla siebie on

wypełnia modły w klepsydrze znaków.



Wywiózł ją podobno do szpitala, jeszcze w czasie Wojny. Wróciła po długim czasie, ponoć, mogła nie wrócić. Bezskutecznie próbowała nakarmić przepełnioną mlekiem piersią swoje kilkuletnie już dziecko, które zdążyło ją zapomnieć. Stodoła opustoszała, część więźniów zdołała uciec.

Okopy i bunkry przez nich budowane — zniszczały; front przesunął swoje skrzydła.

autor

Agrafka

Napisany: 2022-08-01 Dodano: 2022-08-01 12:24:56

Ten wiersz przeczytano 848 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie