Dlaczego...

Cisza, ciemność, szum w uszach...
Mogło być tyle pięknych chwil, a pozostała pustka
Mój mózg, jak zdarta płyta ciągle zadaje memu ciału pytanie: "dlaczego?"
Dlaczego tak musi być, że ludzie nie mówią tego, co naprawdę czują?
Człowiek jest jak kokon ze stali, wewnątrz którego wrze lawa
Ciepło lawy rozpala w nim uczucie, namiętność, miłość, wypala od środka
Ludzie chcący ogrzać nad tym płomieniem skostniałe dłonie, trafiają na lodowatą powierzchnię stali
Dlaczego tak wiele słów nie zostaje wypowiedzianych, tak wiele zdań dokończonych?
To boli...to zmienia postać rzeczy...
Dlaczego nie znamy ludzi, którzy powiedzieli nam wszystko o sobie?
Nie można mieć zaufania do samego siebie
Dlaczego człowiek jest takim stworzeniem, które krzywdzi ukochaną osobę?
Jakie zwierzę musi sie kryć pod osłoną ciała?
Po co więc kochać?
Skoro człowiek obdarzony jakimkolwiek uczuciem, prędzej czy później wyrzeknie sie nas i wbije nóż w plecy.
Skoro nie wolno kochać, czy wypada nienawidzieć...?
Tylko strzęp duszy gdzieś w głębi naszego istnienia, wbrew wszystkiemu i wszystkim śpiewa...
"...lecz będę czekać przyjdź, gdy tylko zechcesz przyjdź będziemy razem iść..." (cyt.E.Stachura)

autor

ReFlEkSyJnA

Napisany: 2007-12-12 Dodano: 2008-05-24 23:01:25

Ten wiersz przeczytano 610 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie