Do ciebie Gabrielo... poczytajcie

Do czytelników, konwersacji ciąg dalszy.

„Ja mam chęci… i to nieskończone,”
jasno powiedziane i trafnie wplecione.
Muszę dziś na nowo, przyznać Tobie rację,
że jak głową ruszysz - znikną perturbacje,

że partnerka urodę - w sobie musi nosić,
prawda jest mi znaną… nie zaszkodzi - głosić,
serce mówisz… nie lico - bierze się pod lupę,
zjadłeś drugie - danie, to wcinaj i zupę.

A morał jest prosty i każdemu znany
wszystkiemu są winne - te nasze bociany,
kończyć nie wypada tylko lekkim słowem
Gabrielo - za chwilę, poważnie odpowiem.

Że w istocie biegamy w życiu naszym marnym
za tym, co nie ważne - za białym, za czarnym,
innym razem ścigamy kolorów odcienie
przeoczając w pogoni… człowieka istnienie.

Zwanego kochanym, czy kochanej mianem,
bez którego, bez której - nie śpimy nad ranem,
serce, dusza, ciało… są jak Trójca Święta,
kto chce być szczęśliwym - niech o tym pamięta.

INFANTKO! Ależ nie! - proszę wiersz zamieścić na nowo - proszę! to jest zabawa a mój komentarz u Pani dotyczył logiki. Pal ją sześć. Pani wiersz bardzo mi się podobał! 20:49 3 lipca 2010 roku

autor

lonsdaleit

Dodano: 2010-07-03 20:53:06

Ten wiersz przeczytano 550 razy

Oddanych głosów: 17

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie