Dogasa płomień nadziei

nadzieja nie gasnie uwierz....trwaj i nie zapominaj o
podsycaniu płomienia...pozdrawiam...

Wiersz... śliczny... sama się tak czuję, poniewierana,
otulona szczelnie prylegającą, wyniszczającą
bezsilnością, co zabija.. serce... duszę, człowieka

piękny wiersz, pisany dorosłością, najbardziej podoba
mi sie motyw o krwi:) pozdrawiam i do następnego
wiersza!! dziękuje za pożegnanie:* papapa!

Płomień ten może się jeszcze rozpalić, czego z serca
Ci życzę. Viola

Życie bywa trudne ale jest i piekne.Trzeba tez piekna
szukac w sobie a wtedy jest łatwiej zyc.Pozdrawiam :)

Trzymaj się! Czasem w bólu znajdziesz oparcie i silną,
pomocną dłoń w zupełnej ciemności... ja znalazłam,
stąd wiem, że możliwe! Pozdrawiam Cię z całego serca!

Podpisuję sie pod komentarzem milki laury

Dmuchaj ,mocno aby znowu płomień powstał.Nie daj mu
zgasnąć.

Bardzo smutny, pełen przygnębienia i rezygnacji. Życie
daje nam w kość, rzuca kłody pod nogi, lecz bez tego
mogło by być zbyt monotonne. Głowa do góry, jutro też
jest dzień, może to właśnie ten na który od wielu dni
czekasz. Pozdrawiam.