Dojrzałość

Dojrzałe owoce zawsze lecą z drzewa.
A nam, tak wcześnie, dojrzałym być trzeba.

Owoce gdy dojrzeją, zbiera się lub zrywa.
Z ludzką dojrzałością inaczej tu bywa.

Dojrzały owoc zjada się ze smakiem.
A człowiek dojrzały? Nieraz jest żebrakiem.

Dojrzały owoc ginie bezpowrotnie.
A my, dojrzali - działamy roztropnie?

Lecz wiersz ten nie jest przecież o jabłuszkach.
Nie jest też o śliwkach, porzeczkach czy gruszkach.

Bo ludzką dojrzałość nie smakiem się mierzy,
Ale tym czy człowiek w swoje siły wierzy.

Dojrzałość ludzką także widać w czynach
I w tym jak się kończy i jak się zaczyna.

Czy ktoś dojrzały od życia ucieka,
Myśląc, że gdzieś blisko ktoś na niego czeka?

Gdy się nie układa dojrzałym w rodzinie,
To się ją zostawia? Niechaj sama ginie...

Dziś być dojrzałym to walczyć i wytrwać
I się nie poddawać, a trudności przetrwać.

I tak jak po owocach nasiona zostają,
To czyny dojrzałe większy sens tu mają.

Z małego nasionka drzewo wielkie wstaje.
Po człeku niedojrzałym tylko śmiech zostaje...

autor

Toneron

Napisany: 2011-07-17 Dodano: 2012-03-07 20:09:28

Ten wiersz przeczytano 4578 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie