Dom dziecka - Kara za moje...

Tatusiu, wybacz! Tak bardzo Cię kocham. Czy kiedyś to zauważysz?

Łódka na północnym oceanie
Widzę rybaka, ma dobre branie
Lecz pośród mnie wije się mgła
Niestety nie dostrzegam niebieskiego tła

Podpływam bliżej, choć nie wiem czym
Krzyczę głośno, słowa splatając w jeden rym
Nagle spostrzegam, że to mój tata
Którego nie widziałam aż cztery lata

Nadchodzi fala, porywa mnie
Łódka taty leży na dnie.
Szukam tatulka, boję się burzy
Jego tam nie ma, w sercu mym się chmurzy

Teraz patrzę przez okno szklane
Oczy mam spuchnięte, we łzach zalane
W domu dziecka sama zostałam
Za nieposłuszeństwo karę dostałam.

Ten wiersz ma w sobie małą zagadkę. Można go interpretować na wiele sposobów. Ja pokazuję tu dziecięce cierpienie.

autor

Róży kwiat

Napisany: 2006-06-29 Dodano: 2006-06-29 16:10:14

Ten wiersz przeczytano 517 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie