Domy z nieczulego kamienia

Przepiękny.....,wzruszyłem się....bardzo....

Wzruszający wiersz,każdy to powie PANU BOGU starość
się nie udała słyszę to coraz częściej ,osobiście znam
wielu takich dzieci co zapominają o rodzicach ,wydaje
mi się ze kiedyś ludzie byli bardziej wrażliwi
rozumieli co znaczy ojciec matka dziś zatracone
zostały wartości .

Moja Mama chorowała na nowotwór, kiedy przyszły jej
ostanie dni lekarze bezradnie rozłożyli ręce i
proponowali oddanie jej do hospicjum -przywiozłam ja
do domu gdzie po trzech dniach zmarła na moich
rękach, po pięciu miesiącach tym razem w szpitalu
żegnałam trzymając za rękę mojego Tatę były to
najgorsze przeżycia w moim życiu i ciężko było mi to
wszystko udźwignąć ale byłam z nimi do końca i nie
wyobrażam sobie żeby mogło być inaczej -wiersz
poruszający jak los tych starych opuszczonych przez
najbliższych ludzi-pozdrawiam

Przeczytałem twój wiersz z uwagą - smutek takich
budynków widziałem z bliska. Nie wyobrażam sobie aby
oddać rodziców, do takiego domu i bardzo trafnie to
określiła DoroteK - nie złota jesień a bezlitosna
zima. Refleksja po przeczytaniu tego wiersza nasuwa
się sama.

Bardzo wzruszający wiersz,niestety smutna
prawda...Starzy rodzice są dla niektórych,jak
niepotrzebne przedmioty,które zagracają i
przeszkadzają,a nawet szpecą...Uchowaj Boże od takiej
starości...Pozdrawiam serdecznie...

Wiesz oglądałem kiedyś film Kurosawy o ludziach
którzy po skończeniu pewnego wieku wybijali sobie zęby
i wędrowali na jakąś górę ażeby tam umrzeć.Podobnie
emocjonalnie jest w niektórych takich ośrodkach.Nie
chciał bym dożyć takiej starości.Moi kochani rodzice
nie chcieli być ciężarem dla nas i wymodlili nagłą
śmierć.Wiesz ja też bym tak chciał ale to zależy tylko
od Boga.Bo być dla dzieci ciężarem nie chciałbym na
pewno. Poruszyłaś w tym wierszu bardzo ważny temat
dla każdego człowieka.Pozdrawiam cieplutko.

"przegrane życie się ukryło
było kiedyś energiczne młode
miało ambicje plany nadzieje
swoje radości wychowywało" - hmmm.... gdzie te radości
się podziały.
Naprawdę istnieje tylko jedna radość: obcowania z
ludźmi i to najbliższymi. Piękny wiersz. Cieplutko
pozdrawiam + zostawiam

Mam tatę też już ma swoje lata
lecz nigdy przenigdy bym go tam nie oddała
lecz są ludzie i to z najblizeszj rodziny,że stary
człowiek im przeszkadza
widzi sie to nie tylko w tych domach lecz też w
szpitalach tuż przed świetami
bo po co ONi mają im przeszkadzać?
smutną rzeczywistość tu opisałaś
Ja K ja w wierszu "Niepotrzebny bo stary"

pozdrawiam serdecznie:)

Wiersz smutny i przygnębiający. Skłania do refleksji.
Forma wiersza bardzo dobra.

Mojej poświęcam każdą chwilę.. nie oddałabym za nic
na świecie.. nigdy. Jest jak kruszynka.. delikatna i
słaba ja... ja chcę zdążyć powiedzieć Jej jak
najwięcej... i nic to, że czasami wątpię... z
bezsilności szczególnie gdy potrzeba siły fizycznej...
Jestem szczęśliwa, że jestem obok.
Poruszyłaś bardzo czuły temat..

Będąc w 1990 rokuw Kanadzie też widziałem takie
wymuskane domki z pięknymi parkami i stylową elewacją.
Na szzcęście nie byłem nigdy w środku.W roku 1995, gdy
moja mama była już śmiertelnie chora
przyjechał brat z Kanady, by się wspólnie ze mną nią
opiekować. W naszym mieście rodzinnym byliśmy w domu
starców. Parter i olbrzymia świetlica z telewizorem
całkowicie puste. Starsze kobiety, niesprawne i nie
chodzące, przywiązane bandażami do łóżka. Komentarz
dyrekcji: oni mają tu dobrze, proszę zobaczyć jak
czysto i jaki komfort. Stop. Po naradzie z bratem mama
pozostała w domu. Dyżurowaliśmy na zmianę, po pozbyciu
się jej przez personel medyczny ze szpitala, gdy
diagnoza nie pozostawiała już złudzeń. Zmarła w domu,
będąc do końca wśród bliskich. Pozdrawiam serdecznie.

W pierwszej linijce powinno byc:
W domu z nieczulego kamienia
W -mi ucieklo, przepraszam.

to niestety nie jest "złota jesień" tylko bezlitosna
zima... smutne refleksje