Drzewo

Korowód ludzi idzie razem z nim trzy ćwierci
cala pod powierzchnią ziemi. Żeby uciec śmierci
każdy z nich dał część siebie i teraz odbiera

dług, który według umowy miał być jego spadkiem.
Kształt ust wyblakłych i obrys brwi, co przypadkiem
jest niczym ukradziony łuk znad czyichś oczu.

Ja wiem, że musi potknąć się o te korzenie
i zostawić krwią wykapany ślad. Lecz tego płaczu
ukoić mi się nie uda. Bo sam ciągle nie wiem,

czy stare zasady nas wiążą czy krępują raczej?
Więc wrastam powoli w ziemię i zostaję w tyle.

Patrzy na mnie niebiesko. W buzi memła żwirek.

Poprawiona wersja poprzedniego

autor

krimzon

Dodano: 2007-07-15 08:53:23

Ten wiersz przeczytano 481 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie