Drzewo,Otchłań,Podróżni,Sowa.

Nie dosięgnę żadnym zmysłem drzewa.
Nie obejmę choć wzmagam swe starania.
Dziś śpiace,smutnoszare niebo ziewa.
Przybladła,nijaka zieleń zachęci znudzonego drwala.

Czym jest samotne drzewo pośród milionów innych?
Czym jest Ziemia pośród nieodgatniętej kosmosu otchłani?
Potrzebuję dłoni mocnych i silnych!
Potrzebuję widoku drzewa by trocinową niepewność zdławić!

I nic mnie nie różni!
Nic mnie nie poróżni!
Reszta zawieszona w próżni!
Mijane drzewa są jak mijani podróżni.

Panie! Ja tyłko szukam korzeni.
Jeśli grzeszę ukarz we mnie Geologa.
Szukam ostatniego oddechu w przestrzeni.
Stoję w cieniu gałęzi i czekam aż przemówi sowa.

autor

DANEK

Dodano: 2005-02-21 09:41:46

Ten wiersz przeczytano 558 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie