Duch niewieści

Polana rozjaśnia się promienista,
Koło drzew migają słońca promienie,
Szumi spokojnie mała rzeczka czysta,
Kwiat gotowy na każde natury skinienie.

Włos rozwiany, szaty postrzępione,
Lekki chód boskimi stopami,
W ręku płatki przez zimę zranione,
Blisko przyrody a daleko myślami.

Korony drzew biją jej pokłony,
Czyż to anioł ziemię odwiedził?
Pierwsze pąki, te natury plony,
Nad runem szron zimny się biedził.

Blask sięga głowę nieziemską,
Połamane skrzydła dają szum cichy,
Dłonie skierowane doń przyjacielsko,
Włosy łaskocze wiaterek lichy.

Bez oddechu, bez ciężkiego tchu,
Kroczy ta jaźń nieujarzmiona,
Ukołysze gaj do cichego snu,
Nigdy nie zawodzi, nigdy nie zmęczona.

Rozjaśnia umysły, serca raduje,
Majestat ten oto niewieści,
W śpiew boru cicho się wsłuchuje,
A kwiat włosy jasne pieści.

Omnia mea mecum porto. Pabianice 01.04.2009

autor

Paweł Wosiak

Dodano: 2009-04-01 08:38:07

Ten wiersz przeczytano 1767 razy

Oddanych głosów: 54

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie