Duch upadłego społeczeństwa

Przysiadł wygodnie na ulicznym murze
i spoglądając gdzieś wysoko, zatrzymał wzrok na chmurze;
chmurze w purpurze.

Zapatrzył się przez chwilę na ową chmurę,
aż w końcu wzrok przeniósł na odległą dziurę;
dziurę za murem.

Zerknął następnie na chłopca z uczuć obdartego
i nad innym, młodszym chłopcem, się znęcającego;
chłopca konającego.

Wzrok jego zatrzymał się na kobiecie zaniedbanej,
tak dalekiego od wizerunku tej biblijnej Ewy wyobrażanej;
kobiety obojętnością zarażanej.

Westchnął cicho, wspominając szczęśliwe czasy,
gdy niezbadane były ziemskie lasy;
Gdy ludzie braćmi dla siebie byli
i braterskiej pomocy za kotarą obojętności nie kryli;

Podniósł się i skrzydła postrzępione rozpostarwszy,
wzbił się wysoko, nic z ziemi nie zabrawszy.

Bo zawstydził się duch nasz,
upadłego społeczeństwa duch - czy naprawdę nasz?

autor

Nemain

Napisany: 2005-12-15 Dodano: 2005-12-16 20:14:07

Ten wiersz przeczytano 398 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie