Dusza

.............}i{

Na granicy śmierci, błąka się samotnie
Dusza już nieżywa, ale wciąż nie martwa.
Patrzy z wysokości, za zwłoki swe ciche
myśląc, że uśpione, a nie już zastygłe.
Chciałaby pocieszyć, tych co dookoła
kropią łez potokiem twarze zasmucone.
Myśli sobie, czemu? Przecież śpię spokojnie, zaraz się wybudze z objęć Morfeusza.
Wszystko, strasznie smutne, obraz bardzo przykry, ale w sercu lekkość, radość, podniecenie.
Jeszcze nie rozumie, że odpływa w bezkres ramion swego Ojca.

autor

peron7

Napisany: 2008-11-09 Dodano: 2008-11-10 00:57:42

Ten wiersz przeczytano 947 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Nieregularny Klimat Optymistyczny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie