Dusza, która się boi

Dusza, która się boi
Zdarza się,
Że niczego nie jest stanie osiągnąć.
Dysz tkwi w niej
Jakaś wewnętrzna bariera,
Która w psychikę się zaczepia
Niczym cuma statku.

Dusza, która się boi
Jest czasem mało pożyteczna,
Ale jeśli w tym strachu
Jest, choć trochę Miłości,
Choć kropla jej
To jest to wtedy uczucie
Wielkie i głębokie niczym ocean!!!

Dusza, która się boi
Ma w sobie
Dziwny spokój,
Gdyż boi się skalania grzechem
I przez to serce człowieka
Z dnia na dzień staje się szlachetniejsze.
A doceniają to
Ci..., którzy daną jednostkę osobowa otaczają.

Dusza, która się boi
Jest głęboka i ma w sobie ciszę,
Która nas uświadamia
I prowadzi do pogłębienia
Wszelkich przyzwoitych i przyjętych zasad
Moralności ludzkiej!!!

Dusza, która się boi
Jest pierwszą strofą. tego niby wiersza
A czasem wręcz odwrotnie.
Bywa też powołaniem,
Które pomaga człowiekowi
Dotrzeć do chwil wyzwolenia się
Od grzechu i wszelkich nieprawości.

Dusza, która się boi
To niezrozumiała nie raz od początku filozofia,
Która nam mimo wszystko jest taka bliska.
A przez strach duszy
Uczymy się całkiem inaczej i prawdziwej kochać
Siebie i drugiego człowieka.

Dusza, która się boi
Jest na tyle odważna,
Że można na niej bezgranicznie polegać
Ponieważ ona jest zawsze posłuszna Bogu
A na Panu Bogu zawsze można polegać,
Bo jego miłosierdzie trwa na wieki!!!

autor

AMOR1988

Napisany: 2009-09-21 Dodano: 2009-09-21 13:53:33

Ten wiersz przeczytano 403 razy

Oddanych głosów: 8

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie