Dusza tułacza...

Skoro za chwilę dzień tych co w niebyt odeszli, to i dzisiaj o duszyczkach wspomnieć można.

Był świata ciekawy zdobywał wiedzę
szukając jej także w opasłych księgach,
a kiedy już musiał się z życiem pożegnać
odchodząc polecił ducha tym w niebie.

Jednakże dla głodnej wiedzy duszy...

Zawarte na głucho nieba podwoje,
chcąc zdobyć schronienie idzie do piekła.
Tu też drzwi zamknięte toteż się wściekła
co teraz mam zrobić? Pytanie moje.

Nigdzie nie chcą wpuścić? Wrócę do ciała,
chociaż niezbyt niechętnie, to nie mam wyjścia.
Po drodze cmoknąwszy klamkę do czyśćca
w kierunku cmentarza swój szlak obrała.

W mogile spoczywa jej część doczesna,
zużyta trudami powłoka krucha.
Głucha na błagania nie przyjmie ducha
rozpada się tkanka - w niej nie zamieszka.

Daremne starania i próżny to trud,
do powtórki życia nie pcha się truchło.
Odrzuca precz marę chociaż tej smutno,
kto opuścił ciało nie wróci zza wrót.

Wędruje wciąż zjawa do bram kołacze
na wieczną tułaczkę losem skazana,
dla niej miejsca nie ma, a spocząć chciała.
Pomiędzy światami nad dolą płacze.

Znaleźć jakieś lokum bardzo się stara
pragnąc ukojenia, lecz próżny ten trud,
tak miewa niestety zbyt ciekawski duch.
Utknęła w zaświatach bezpańska mara

Argo.

autor

Argo

Napisany: 2021-10-29 Dodano: 2021-10-29 15:38:44

Ten wiersz przeczytano 1961 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bajka Klimat Refleksyjny Tematyka Fantastyka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie