Dwa oblicza

Myśl rodzi Słowo Słowo budzi Życie Życie jest Poezją

I.

W ustach poety mieszka Słowo.
Pod baldachimem
podniebiennej wklęsłowości
intonacja koloratury wrażliwości.
W ustach poety Słowo
wzlatuje na skrzydłach Wiary
pozaziemskiej boskości trwania
w przyziemnej grawitacji
przeraźliwej rzeczywistości.
Słowo w ustach poety
Czarodziejskie Lustro Wszechświata
w nim Ziemia
Himalaje zębatych Księżyców
Wyspy gromo-ognistych wulkanów
Archipelagi zakotwiczonych miast
Pustynie istnień i Człowiek jak "Krzyk"
i krzyk dziecka z pierwszym spazmatycznym
wdechem zachłystuje się Światem
niepojętą radością istnienia.
W ustach poety codzienność. Słowo
jak marcowa pogoda.
Wystawia wczorajszą twarz do słońca
miesza w garnku pozostałości dnia
zawiązuje worek nowych trosk
by wieczorem trzasnąć drzwiami nocy.

II.

Prozę życia Poety-Człowieka wypełnia
Miłość.Miłość naga ukryta w środku
Strojona barwną liryką jest tajemnicą
ważnym powodem do spektaklu przed
światem w coraz nowszej odsłonie uczuć.
Poeta-Człowiek nosi w sobie Grzech.
Ten Grzech to Gniew, gniew na
Elity Świata,
które w pogoni za "Mamoną"
uczyniły z człowieka bezwolną
siłę pędu.
Człowieka,który po tysiącach lat ewolucji
zmuszony,usiłuje uciec na to samo
drzewo ku Azylowi Wolności.
Gniew dotyka poetę osobiście
burzy równowagę
ukazując skrywaną ułomność.
Że. On.W epoce Internetu tradycyjnie
posługuje się Chińskim wynalazkiem
który nie potrafi Głośno Krzyczeć.

autor

POraj

Napisany: 2014-05-12 Dodano: 2014-07-01 09:46:47

Ten wiersz przeczytano 638 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie