Dwa Słońca

Gdzieś po środku lata
dnia pewnego w lipcu
jasny promień słońca zawisł na twym licu
a drugi ukradkiem w twe włosy się wplata.

Przedziwna niewinność słońce rozczula,
że blask swój daje ci z lubością
urzeczone małego jestestwa radością
koronadą światła ciało twe otula.

I doprawdy nie wiem ma dziecino mała
czy to słońce wysoko na niebie
w blasku twoich oczu odnajduję siebie
kiedy Ty mym słońcem tak nagle się stałaś.

autor

Beata Guzy

Dodano: 2006-10-14 08:41:43

Ten wiersz przeczytano 772 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie