dwa wiersze
w dotykaniu ciągle jest życie
i w oddechu czai się byt
nasze trwanie pędzi w pośpiechu
bezpowrotnie toczy swój mit
przyjdzie lato
pod niebo się wzbije
jasny obłok żagiel rozwiany
wiatr go muśnie
chwilą upije
cud się zdarzy rozkołysany
nie spogląda droga na drogę
tylko wiedzie przyziemny los
kto się znajdzie na niej ten nie wie
dokąd pobiegł przed chwilą ktoś
przejdzie lato
zabarwi przestworza
słońce iskry rozsypie w pył
na zegarze zawisną ramiona
godzin szept
przepłynie przez sny
tak się meczą słowa i myśli
przelewane w siebie od lat
ludzie chcą swe życie wymyślić
ludzie myślą jak zmieniać świat
autor
annapelka1
Dodano: 2016-03-08 20:16:02
Ten wiersz przeczytano 1044 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Ładny, ciekawy, wiersz w moich klimatach :)
Ładny, ciekawy wiersz. Pozdrawiam.
Bardzo ładny wiersz z zadumaniem nad ludzkim losem, ma
niepowtarzalny klimat.
Pozdrawiam serdecznie:)
ładnie, z sensem, doskonale się czyta :-)
z zaciekawieniem przeczytałam Pozdrawiam:))
zatrzymuje pozdrawiam
Podoba mi się twój rozkołysany wiersz, a nawet dwa:))
Nie potrafię sprecyzować dlaczego ale zatrzymuje.
Dobry
Miłego...
fajnie - podoba się.
Z przyjemnoscia przeczytalam :)
ładnie:)