Dwoje staruszków
Czas zostawił na nas swoje znamię,
Powoli zbliża ponura kosa,
Mężu,pamiętam twoje silne ramię,
Żono,pamiętam kwiat w twoich włosach.
Byliśmy piękni i młodzi razem,
Do nas należał cały świat,
Choć kłótnie bywały serca głazem,
Choć mieliśmy tyle swoich wad.
Zakochałam się, w twoim uśmiechu,
Zakochałem się, w oczach twoich,
Pamiętasz tę noc, pełną grzechu,
I słowa twe, gdy dusza zaboli...
Nasze czasy zniknęły jakoś szybko,
A podobno chwile trwają wiecznie,
Tylko los postąpił z nami brzydko,
Odebrał to, co dla zmysłów bajeczne.
Tyle lat minęło na tej polanie,
Dziadki jesteśmy, ta sama zastała rosa,
Mężu,pamiętam twoje silne ramię,
Żono,pamiętam kwiat w twoich włosach.
Pabianice 14.05.2009 dla jasności...mam 22 lata:)
Paweł Wosiak
Komentarze (31)
Znakomicie wczułeś się w rolę wiekowych
małżonków,których miłość nadal trwa:)
piękny dialog...pozdrawiam
Niestety to nieuniknione, latka lecą, pozostają tylko
wspomnienia...ciekawa rozmowa
Takie wiersze przywracają mi wiarę w prostego
człowieka, w sens wysiłku, by..
Bardzo wzruszające słowa.Staruszkowie, którzy przeżyli
z sobą życie kolekcjonując piękne chwile do
wspominania...
Gdy ma się 22 lata to przed człowiekiek pół świata. I
te ramiona w których ona prawie kona.
Wiersz porusza dusze, jest przepiękny.
Dwoje staruszków i ciepłe wspomnienia...
Twój wiersz zmusza do refleksji...brawo...chyle
czoła...
wiersz tak poruszający, że słów mi brakuje, a
określenie "piękny" wydaje się banałem
piękny wiersz a końcówka zachwyca,pozdrawiam :)
Dopóki pamiętamy to zawsze jest gdzie wrócić, chociaż
myślami.
tak pięknie opisujesz to wasze przemijanie i
dojrzewanie... ale razem łatwiej się to życie
przeżywa piękny wiersz...
Chociaż czas przemija to w nas wszystko żyje;przecież
mamy wspomnienia a one są piękne i tylko nasze,ładny
wiersz o przemijaniu,pozdrawiam bardzo serdecznie.
piękny wiersz Pawełku