Dwoje staruszków

Czas zostawił na nas swoje znamię,
Powoli zbliża ponura kosa,
Mężu,pamiętam twoje silne ramię,
Żono,pamiętam kwiat w twoich włosach.

Byliśmy piękni i młodzi razem,
Do nas należał cały świat,
Choć kłótnie bywały serca głazem,
Choć mieliśmy tyle swoich wad.

Zakochałam się, w twoim uśmiechu,
Zakochałem się, w oczach twoich,
Pamiętasz tę noc, pełną grzechu,
I słowa twe, gdy dusza zaboli...

Nasze czasy zniknęły jakoś szybko,
A podobno chwile trwają wiecznie,
Tylko los postąpił z nami brzydko,
Odebrał to, co dla zmysłów bajeczne.

Tyle lat minęło na tej polanie,
Dziadki jesteśmy, ta sama zastała rosa,
Mężu,pamiętam twoje silne ramię,
Żono,pamiętam kwiat w twoich włosach.

Pabianice 14.05.2009 dla jasności...mam 22 lata:)

autor

Paweł Wosiak

Dodano: 2009-05-14 23:37:32

Ten wiersz przeczytano 3485 razy

Oddanych głosów: 53

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie