Dziwne losy poety

(wybaczcie to słowo -poeta )

Raz woła mnie wena , w północnej coś porze
Budzę się natychmiast , przychodzę
A była zima , mróz tęgi na dworze
Zawieja ?zaspy na mojej drodze

Powieziesz słowa miłości (licho mnie przywiodło)
Tak sobie pod nosem mruczałem
Za torbę z listem, za trąbkę, za konia
W nieznane jak szaleniec pognałem

A wiatr świszczy , śnieg kreci wiry i jest ciemno
A w tej ciemności dla mnie bezdroże
Jakieś światełko u okna chatki przede mną
Podjeżdżam- chucham na szybę, mój boże

Wybiegli ci z chaty głos zmieszany
Myśleli żem wzywał pomocy
Oni ci z chaty ? ktoś pewnie zbłąkany
Brnął koniem w śniegu w śród ciemnej nocy

Strząsnąłem płat śniegu z mej białej szaty
Ślad kopyt zostawiłem na drodze
Stanąłem wśród gości z podniesionym czołem
I swój nowy wiersz w ciszy chaty zacząłem

Wracam o świcie kawał śnieżnej drogi do domu
We mnie nie pewność strach ogarnął mnie skryty
Weno czy ciebie zawiodłem, skradam się po kryjomu
Czytany w chacie wiersz mówili, był znakomity

Autor:slonzok-knipser
Bolesława Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2012-12-29 Dodano: 2012-12-30 07:02:02

Ten wiersz przeczytano 632 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie