Eden

_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_-_

Stanąłem u bram Raju...

Eden, ogród wiecznego życia

Spalony, zniszczony, splądrowany

Ludzkim grzechem...

Na szczycie pagórka stoi drzewo

Wiecznego życia... konające płacze

Żywicą śmierci...

Szatan stoi nad Bogiem i śmieje się

Z poniżonego władcy i stwórcy

Eden... Ogród wieczności krzyczy ciszą śmierci...

A wąż już nie pełza, bo ma nogi

I przytłacza swą stopą pełzających ludzi

Eden... kupa popiołu i gruzu,

a ja stoję nad Świętym Piotrem

i próbuję mu wmówić, że kogut

nie zapiał trzy razy...

Bóg leży przed Szatanem, a ja wiem,

że to wina ludzi...

Eden... wspaniała legenda, w świecie

chorób, wojen i nienawiści...

Eden... sami odbieramy sobie nadzieję, na życie wieczne

Eden... Ogród wiecznego życia... zapomnij

Eden... Raj ujrzałem i... umarłem...

autor

KamiSH

Napisany: 2002-05-08 Dodano: 2004-09-09 22:02:53

Ten wiersz przeczytano 1877 razy

Oddanych głosów: 61

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie