Eklektyk

Dla mnie jest proza życia - zbyt piękna
i powieść jej wielowątkowa za bardzo.
Eklektyczny błazen ze mnie
- liryka śmierci - zbyt słodka.
a pieśń życia też w sumie przesłodzona.
Moje wiersze - to jak nietrafione żarty
które się wymsknęły przy stole.
Moja miłość jest za głęboka.
Mój smutek zbyt płytki.
Moje dzieci - już mi ich trochę żal
- chyba będę od razu dla nich dziadkiem.
A bajka - ta, którą opowiem im za dnia
będzie chyba zbyt naiwna i nie na czasie.
A moja modlitwa jest śmieszna.
A moje milczenie jest straszne.
A moi bogowie - to wiatry, łapię je pojedynczo
w dziurawą sieć na motyle.
I tyle.
Podaj mi dłoń - a im bardziej mnie brzydzisz świadomie - tym bardziej podświadomie rozpalasz we mnie żądze.
I błądzę...

autor

Wiwern

Dodano: 2010-08-03 21:46:26

Ten wiersz przeczytano 601 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Biały Klimat Dramatyczny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie