Elegie cd..

I

Komety spadają zawsze bezimiennie
Są ziarnkami słońc, które Bóg rozsiewa -
Wypuszczają pędy, srebrzyste promienie
Obejmując świat. Symbioza. Dłoń z nieba.

Komety drążą w nocach srebrzyste tunele
Niczym ziemskie krety: ślepo- beznamiętnie
Czasami się przebije któraś na powierzchnię
i przed białym światłem pokornie uklęknie

Komety są kruche - niczym porcelana
Niczym ta staruszka, co siedzi przed sklepem
I sprzedaje kwiaty w potłuczonych dzbanach

Aż w końcu jej ogień złoży dłonie. Pacierz.
Dzień jeszcze nie minął, choć siedzę tu wiecznie
Mróz chwyta za skórę. Trzyma. Więc zostanę.

II

Wszechświat się zająknął, popatrz spada gwiazda
oto srebrny owoc z tej czarnej jabłoni
Kiedy Bóg odejdzie - znów jabłko zje Adam
Posiądziemy prawdę, by trwać w niej. Samotni

Pod kapturem nocy schowamy twarz bladą
lecz w świecie bez Boga nie zdołamy uciec
z Ogrodów Edenu. Skuci w idealność
staniemy się niczym... doskonali ludzie.

Tu zgniecie nas prawda swym martwym spojrzeniem
Doskonałej ciszy. Ugrzęźniemy w ciałach.
tak jak zieleń w drzewach zamkniętych przez jesień.

aż w końcu dłoń blada nad wszystko się wzniesie
Niczym w baśni wieża nad przeklęty pałac
Nie znajdziemy puenty, bo kto czyta baśnie -
W idealnym świecie?

autor

Zygfryd

Dodano: 2010-02-10 00:58:58

Ten wiersz przeczytano 613 razy

Oddanych głosów: 13

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie