Enigmatycznie

To się wciąż przemienia, wychodząc z niewidzialnych stref
w urzeczywistnienie.
I staje się smugą cienia – rzucaną przeze mnie
na drewniany parkiet pustego korytarza.

Tak bardzo oślepia mnie słońce, kiedy przemierzam epoki
i lata
przeszłego czasu.

Mijam otwarte okna ze szklanymi odbiciami źrenic
i rząd białych drzwi zatrzaśniętych na wieczność,
za którymi czai się ogromne milczenie przedmiotów
w półmroku i kurzu.

Trzeszczenie podłogi tuż obok, jakby od czyichś kroków –
czyich?

Przecież nie stąpam po niej wcale.
Unoszę się nie za wysoko i nie za nisko.
Płynę.

(Włodzimierz Zastawniak)

autor

Arsis

Napisany: 2017-06-09 Dodano: 2017-06-10 02:04:56

Ten wiersz przeczytano 631 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Refleksyjny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie