Epoka Nano
chcę zdobić słowem
jak każdy brukarz
w piekle chadzać alejami
mnożyć piękno
dzieląc się nadzieją
z drobin zachwytu
oddech skrapla się na ekranach
oknach, emocje na kartkach
więzionych w szufladzie
i ta rzadka możliwość
aby zatrzaśnięty w czcionce
dotykać drugiego człowieka
słowem
tembrem
dreszczem
autor
sense
Dodano: 2019-04-28 22:44:22
Ten wiersz przeczytano 1244 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
Dziękuję Wam za komentarze. Miło mi,
również pozdrawiam :)
Taka epoka, takie czasy.
Podoba sie.
Pozdrawiam:)
Wciągająca refleksja.
Pozdrawiam.
Marek
:)
Ciekawy wiersz.
Pozdrawiam
każdy chciałby coś pięknego (wiecznego) po sobie
zostawić
Bardzo mi się podoba wiersz i jego tytuł.