Estyma

Zaklęta droga, ulica umarłych,
Pusty i ciemny dystrykt,
Fenomenalna mara ciszy
Przebija się przez życie.
Zamknęła moje usta oddechem:
Estyma! Estyma! Estyma!
Padnij na kolana przede mną!

Czarne kołyski w sierocińcach
Usypiają przeklęte potomstwo
Z niechcianych narodzin.

A ten bluszcz, co rośnie
Na zakrwawionym murze
Odbija moje oblicze w zatrutym
I popękanym lustrze wspomnień.

A gdy zaczniesz mnie wołać,
Przez sen, przez sen
To ja nie przyjdę do Ciebie,
Bo jestem dzieckiem nikczemnym,
Moje oczy nie mają rzęs,
A moje usta nie mają warg.

Nie zobaczę Cię, więc nigdy więcej,
Nie wypowiem Twojego imienia.
Natłok myśli uwolni powietrze,
Które zakończy to co rozpoczął los.
Krzycz do mnie i w myślach miej
Te słowa, dające mi siłę:
Estyma! Estyma! Estyma!

autor

Esotico

Napisany: 2008-11-23 Dodano: 2008-11-23 22:42:30

Ten wiersz przeczytano 668 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Bez rymów Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie