Eta

kiedy już zasłonisz mi oczy- jak obiecywałeś
i nauczysz starzeć się na czas
w zachwycie
zapomnę że mam pół Ekwadoru w lewej dłoni
że da Vinci zaintrygowany byłby moją zdolnością widzenia
choć żadna ze mnie Mona Lisa

za oknami zastygną monologi niewypowiedziane
bez tej dramaturgii w pośpiechu
przestanę być gwiazdą bez ustalonego toru
muszlą rzucaną wciąż pod wiatr

zawołaj
odpowiem
choćbym była miliony lat świetlnych stąd

autor

Szafranowa.

Napisany: 2009-12-14 Dodano: 2009-12-15 09:52:43

Ten wiersz przeczytano 637 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Biały Klimat Ciepły Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie