W fabryce

chyba ostatni już wiersz z serii W Kopytkowie. Robię rysunki, może uda się wydać. Dlatego jest mnie mniej pod Państwa wierszami

Jest fabryka w Kopytkowie,
różne buty produkuje.
Pradziad Maciej dał początek,
dużo ludzi tu pracuje.

Marcelina jest ciekawa,
jak wygląda butów szycie,
więc z Hubertem się umawia
na zwiedzanie. Znakomicie.

Bierze z sobą Loko, dzieci,
i sąsiada pana Jana.
On przeróżne ma pomysły
warte potem wykonania.

Szef produkcji pokazuje,
gdzie się kroi elementy,
na kopyto je naciąga,
zszywa i z podeszwą łączy.

Maciek chciałby tu pracować,
lecz mu zapach skór dokucza.
Może zostać projektantem,
bo rysować buty lubi.

A dziewczynki podziwiają
i planują zachwycone,
jakie buty kiedyś kupią.
Lecz czy będą jeszcze w modzie?

Janek pilnie obserwuje
szycie ściegów dla ozdoby.
Już ma pomysł jak usprawnić,
by się nitki nie zrywały.

Goście bacznie oglądają
buty damskie i sportowe.
Tyle wzorów i kolorów,
wszystkie modne i wygodne,

bo gdy buty są uszyte
stoją równo na półeczkach.
Przyjdzie czas na pakowanie,
już czekają pudełeczka.

Ciotka z mężem się naradza,
chce zamówić buty nowe,
dobre do podróżowania.
Może jakieś stumilowe?

Szef Kopytko sztab zwołuje:
niech eksperci opracują
nowy model odlotowy,
by klientkę zadowolić.

Grzeją głowy się fachowcom,
jaki model wybrać mają,
żeby ładnie i wygodnie
ciotce się podróżowało.

Długo trwały próby szycia,
wreszcie są buciki nowe.
Czy spełniły wymagania?
Nie są nawet dwumilowe.

Marcelina mierzy buty
na obcasie, z miękkiej skóry.
- Jakie piękne i wygodne!
Wypróbuję je w podróży.

Jeszcze prośbę mamy taką,
by zniszczone buty Loko
do naprawy teraz przyjąć.

- Do odbioru będą w środę.

Przyszła w środę Marcelina
i zdziwiona brakiem pyta:
- Gdzie są stare buty Loko?
- Naprawione, są jak nowe.

- Nowe? To zabrzmiało groźnie.
Czy swej mocy nie straciły?
To magiczne były buty,
w nich się nogi nie męczyły.

Są mięciutkie, z frędzelkami.
Cóż, w praktyce je sprawdzimy.
Chcę zobaczyć minę Loko,
kiedy w podróż się udamy.

Już pakują swe bagaże,
wyruszają do stolicy,
Marcelina obiecała,
więc chce spełnić obietnicę,

by pokazać piękne miasto,
tak zniszczone w czasie wojny.
Długo trwała odbudowa.
Teraz mamy czas spokojny.


Pojechali do Warszawy,
by obejrzeć miasto z góry.
Winda już im niepotrzebna,
bo magiczne buty ich wyniosły
na sam szczyt Pałacu Kultury.

Przeszli miasto wzdłuż i wszerz,
w kawiarence zjedli lody.
Nowe buty się sprawdziły,
nawet ich nie bolę nogi.

Przy okazji pochwalę się, że podpisałam już umowę na to, by jeden z wierszyków ukazał się w materiałach metodycznych dla nauczycieli przedszkola.

autor

Babcia Tereska

Napisany: 2021-06-17 Dodano: 2021-09-17 16:14:15

Ten wiersz przeczytano 2712 razy

Oddanych głosów: 26

Rodzaj Rymowany Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie