Feniks

Tonę, choć walczę z calych sił... to jednak tonę...
Lecz pomimo tego że, pogrążam się w odmętach... to spokuj ogarnia moją duszę...
slyszę cichy, kojący szept...

...chodź kochany, chodź... to nie będzie bolało, obiecuję... tylko chwilka, a uwolnisz się od cierpienia, rozpaczy bólu... chodź kochany, chodź...

Ten syreni szept, prowadzący mnie do zguby, staje się taki kuszący... taki pociągający...
Jak przez mgłę, widzę jak moja ręka siega po przedmiot, który stanie się moim kluczem do wolności...
Czuję chłodny dotyk metalu na skórze... dotyk śmierci... już tylko jeden szybki, mocny ruch...
I wtedy, z najgłębszych pokładów mojej świadomości... dochodzą do mnie słowa, które są dla mnie niczym lina ratunkowa, rzucona mi przez...

...Darię, moją przyjaciółkę, błagającą mnie żebym nie robił niczego głupiego...
...moją Upadłą Anielicę, karzącą mi niepoddawać się, tylko wstać i dalej walczyć z przeciwnościami losu...

Przed oczami staje mi obraz...

...mojej matki, stojącej nad moim pustym ciałem...
...Kasi, mojej dziewczyny... w chwili kiedy dowiaduje się o mojej...

Śmierci- nie tym razem!! Znowu nie udało ci się mnie pokonać!!
Albowiem, dopóki ktoś mnie kocha, pamięta o mnie, wspiera mnie...
Dopóki w czyimś sercu jest dla mnie miejsce... to pozostanę niezwyciężony...
I nawet jeśli walka z tobą będzie ciężka, to ja i tak odrodzę się... niczym Feniks z popiołów!!!!

... dziękuję wszystkim tym, którzy nie pozwalali mi się poddać...

autor

czlowiek we mgle

Napisany: 2005-09-11 Dodano: 2005-09-12 16:48:30

Ten wiersz przeczytano 738 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Optymistyczny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie