gdy wstaje świt

poranek nieśmiało podnosi powieki
z głębokiego snu promyk słońca go budzi
delikatnym muśnięciem
maluje rumieniec na jego buzi

noc zmęczona długą wędrówką
otulona płaszczem do ziemi
zabiera chłód i trwogę
odchodzi do krainy cieni

wiatr czubkami drzew zakołysał
spadające igły zatańczyły skocznie
chmury odpłynęły wyszło słońce
świat nie wygląd już tak mrocznie

ptaszki rozpoczęły już swoje trele
od razu w sercu robi się weselej
gołębie okruchów się domagają
każdego dnia coraz śmielej

mgła wolno rozchodzi się na boki
piękno doliny ukazuje
ten widok daje ukojenie
a serce raźniej pulsuje

autor

Anna36

Napisany: 2008-11-05 Dodano: 2008-11-16 09:05:07

Ten wiersz przeczytano 1053 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie