Gdyby to był Ikar

w szczelnie zamkniętej klatce
i tylko twarze z daleka
przechodzą i nikną

a ja tu jestem ostrością
i nawet słońce nie razi
bo już od dawna nie patrzę

okna sczerniałe z tęsknoty
też wiedzą nie umiem latać
bo ptaki przecież latają

a ja nie mam skrzydeł
i nóg też już nie mam
stopy nie czują kamieni pod sobą
nikt nie chce ich rzucać

kwiaty na parapecie wdychają
to co zabija nie wzmacnia
i tak do bólu do siebie
jeden po drugim zdychają marnieją

a ja tu wciąż jestem
i jestem niecały niezmiennie
bo tylko chwilą papierem i snem

w tej klatce w tym sobie

autor

divine_hell

Dodano: 2009-03-09 22:24:45

Ten wiersz przeczytano 317 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Zimny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie